Pamieęć Zawsze zaskakuje mnie jak działa. Te same perfumy na skórze tej samej kobiety. Zapach po latach przywołujący stopklatki przeżyć. Wystarczy poczuć. Albo ciężarówka przejeżdżająca w słoneczny dzień. Ciężki, wypełniający płuca dym, taki którego nie można z siebie zmyć. Słodki i przerażający. Smród rozkładających się trupów. Widziałem. Pewnie więcej niż myślałem że zobaczę. Pewnie jeszcze nie dość. Zamykam oczy. Zasypiam.
Od dzieciństwa śnię podobnie. W kolorze. Mikstura wspomnień poprzeplatanych nierealnością sytuacji, w których zawsze jestem bez wyjścia. Musze walczyć. O siebie. O przeżycie. Czasami atakują mnie węże a czasami trzymam w reku bron. Pistolet. Celuje w napastnika. Ściągam spust. Z całej siły. Nie mam siły żeby go poruszyć. Napastnik zbliża się. Zabija. Po chwili jestem znów w tej samej sytuacji. Dzień świstaka. Sen świstaka.
Fotografuję. Patrzę. Ale to co widzę nie jest takie samo. Czuje ze jest inne. To co przeżyłem zmienia. Nieodwaracalnie. Czarny pies wiernie podążający za nogą. Zawsze pół kroku za swym Panem. Depresja. Czeka aż tylko się położę. Będzie przy mnie. Przyjdzie. Połasi się kradnąc pieszczoty, czas i uczucia. Wszystkie wybory i skutki. Świadome i przypadkowe.
Cena za siebie. Za samoświadomość. Za zmianę. Część mnie umarła bym mógł prawdziwie poczuć. Czuję ze oddycham. Nie topię się w swoich zagubieniach choć to trudne. To dopiero początek. Reminescencje pozostają.
